Paradoks Bahşiş, dünyanın her yerinde kabul görmüş bir uygulamadır. Memnun kalındığı takdirde çalışana/çalışanlara ödenir. Bazı ülkelerde opsiyonsuz olarak faturayla birlikte gelir.
Bahşiş uygulamasında her ne kadar alınan ücret çalışana ait olsada mantığında çalışana değil patrona hizmet eder. Bahşiş, emekçinin hakkıdır, diyip geçmeyin!
Patronun personeli minimum ücretle, kendisini maksimum karla çalıştırma mekanizmasının bir parçasıdır. Çalışan personel asgari tutarla çalışmayı, gelecek olan bahşişler uğruna kabul eder. Çünkü bahşişlerle beraber kazancının kendi istediği asgari tutara erişebilme şansı vardır. Bu durum, patronun personeli asgari ücret ile çalıştırmasını ve daha fazla kazanmasını sağlar. Ayrıca personel daha fazla mesai yaparak daha fazla bahşiş kazanabilir bu durumda da patron mesai ücreti vermek veya ek istihdam yapmak zorunda hissetmez.
Kapitalizm’de bahşişin argümanı performansı artırmak ve müşteriye daha iyi hizmet sunmak olduğu söylenir fakat performans artışını sağlaması gereken taraf müşteri değil patronunun kendisidir. Örneğin performansa dayalı işletmelerde müşteri kazandıran personeli şirket ödüllendirir.
Kapitalizm’in en zeki servislerinden birisi olduğunu söyleyebiliriz. Bir örnekten yola çıkarsak, Solcu görüşe ait bir müşteri restoran çıkışı emekçiye daha fazlası yakışır diyerek ortaya bahşişini koyar. Oysa ki personelini asgari ücretle yasal saatlerden daha fazla çalıştıran ve mesai ücretini vermeyen bir işverene para kazandırdığının farkında değildir. Çünkü bahşiş mekanizması olmasa kimse düşük ücretle restoranda ya da diğer işletmelerde günümüz çalışma koşulları altında çalışmayı kabul etmeyecektir. Böylece işveren ücreti artırmak zorunda kalacaktır. Buna engel olduğumuzun farkına varmamız gerekir.
Hakkettiği ücreti tam anlamıyla kazanan personelin bahşiş alma durumu ise biraz farklılık gösterir çünkü bizim konumuz Kapitalist ya da Sömürünün var olduğu kültürlerde bahşişin kime hizmet ettiğini açıklamaya çalışmak olmuştur.
